▫️غالبا آشکار شدن عصبانیت و پرخاشگری ناشی از ناکامی‌های پنهان است و توهین آشکار به دیگران ناشی از تکبر پنهان، و آشکارا دیگران را تمسخر کردن ناشی از حسادت و حقارت پنهان. نباید بدی‌ها را صرفا پنهان کرد چون در جای دیگری به صورت بدتر خود را آشکار می‌کنند بلکه باید بدی‌ها را ریشه‌کن کرد.

رها کردن آنچه به دست نمی‌آید کاری عاقلانه است و رها کردن چیزی که باید از دست برود کاری عاشقانه است. عقل اجازه نمی‌دهد برای چیزی که به دست نمیآید اندوهگین باشی و عشق اجازه نمی‌دهد به خاطر خودخواهی از رفتن معشوق جلوگیری کنی. عقل و عشق انسان را بزرگ می‌کنند و دو بال رهایی انسان هستند.

▫️هر چه بیشتر به خاطر خدا صبر کنیم، خدا بیشتر به خاطر ما عجله خواهد کرد و هر چه بیشتر در سختی‌ها لبخند بزنیم، خدا زودتر آسایش را به ما می‌رساند. انگار خدا طاقت ندارد صبر بندۀ خودش را ببیند و در آخرت هم هنگام ورود به بهشت اول از صبرشان تقدیر می‌کند: سلام علیکم بماصبرتم فنعم عقبی الدار.

اگر به دنیا علاقه داشته باشی، یک روز شاد هستی، یک روز غمگین! یک روز امیدوار هستی، یک روز مأیوس! اما وقتی حب‌الدنیا را از دلت بیرون کنی از نوسان غم و شادی رها می‌شوی و در مسیر نشاطِ رو به تزاید قرار می‌گیری.

بهترین راه برای بیرون کردن محبت دنیا از دل «محبت جایگزین» است. این محبت جایگزین باید آن‌قدر قوی و شدید باشد که بتواند حب‌الدنیا را کنار بزند؛ تنها محبت بسیار قوی‌ای که می‌توانیم به‌دست آوریم، محبت به اهل‌بیت(ع) است.

خیلی از ما «محبتِ کم» به اهل‌بیت(ع) را داریم، ولی آنچه باعث می‌شود حب‌الدنیا از دل‌مان برود، «محبتِ شدید» به اهل‌بیت(ع) است، لذا باید این محبت را در دل‌مان زیاد کنیم.

هرچقدر غم داریم یعنی حب‌الدنیا داریم و هرچقدر حب‌الدنیا داریم یعنی محبت اهل‌بیت(ع) کم داریم!

راه_های_رسیدن به حال_خوش_معنوی و نشاط_زندگی-ج17