رها کردن آنچه به دست نمی‌آید کاری عاقلانه است و رها کردن چیزی که باید از دست برود کاری عاشقانه است. عقل اجازه نمی‌دهد برای چیزی که به دست نمیآید اندوهگین باشی و عشق اجازه نمی‌دهد به خاطر خودخواهی از رفتن معشوق جلوگیری کنی. عقل و عشق انسان را بزرگ می‌کنند و دو بال رهایی انسان هستند.