پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى ‏فرمايد

اذا حَدَّثَ الرَّجُلُ بِحَديثٍ، ثُمَّ الْتَفَتَ فَهِىَ امانَةٌ «1»

هنگامى كه كسى سخنى بگويد، سپس به اطراف خود بنگرد، آن سخن امانت و سِر است (و بايد در حفظ آن كوشيد).

شرح كوتاه‏
امانت انواع گوناگونى در اسلام دارد و از آن جمله امانت در حفظ اسرار مردم است، اين موضوع بقدرى از نظر اسلام مهم تلقى شده كه افشاى اسرار مردم از گناه كبيره معرفى گرديده، تازه براى اثبات «سر» بودن لزومى ندارد گوينده خواهش و تمنا و تأكيد كند كه اين از اسرار است و نزد خودت باشد؛ بلكه به كمترين چيزى براى تفهيم اين حقيقت قناعت شده است، همين اندازه كه نگاه به اطراف كند و مراقب عدم وجود شخصى ديگرى باشد كافى است كه سخنان او به عنوان اسرار برادر مسلمان و امانت نگاهدارى شود.

? (1) نهج ‏الفصاحه، صفحه ۳۸

در مورد لقمه حلال و حرام ازبزرگی پرسیدند فرمود :

لقمه حلال به نان انسان که نیست بلکه طمع انسان است که لقمه را حلال و حرام می کند ، مثلا ده نفر نشسته اید و بر سر سفره چیزی را می آوردند بعد تو بهترینش را انتخاب می کنی و مثلا حق دیگران را می خوری لذا این می شود لقمه حرام البته از نظر شریعت حرام نیست اما از نظر روحی مشکل پیدا می کنی یعنی آن نیرویی که می خواهد در وجود شما جذب حلال کند وقتی تو اضافه خوردی پس اضافه جذب کرده ای و افراط کردی بعد در ورودی و خروجی هایت هم افراط می شود در چشمت در گوش تو در زبانت ، یعنی وقتی اینجا اضافه برداشتی با چشمانت هم این چنین اضافه می بینی گفتیم اگر زیاد بخوریم این حالت را دارد ، فرمودند : نه اینکه خودت نخوری ، بلکه حق دیگران را نباید بخوری ، کم و زیاد خوردن ملاک نیست بلکه چه طور خوردن ملاک است مثلا این لقمه را با حرص می خوری لذا چشمانت نیز با حرص نگاه می کند ، تو یک تنور نان بخوری یا یک لقمه مسئله ای نیست

سه چیز است که هرکس آن را مراعات کند،پشمیان نگردد :

1 -اجتناب ازعجله،

2 -مشورت کردن،

3 -و توکل بر خدا در هنگام تصمیم گیری

‍‌

جمعـــه کـــه مــے شـــود…

انگار بــے قراریَــم، دوچـــندان مــے شود
آقــــا جان؟ ! .
مگــر درکــوچه هاے شـــهرِ ما
قدم مـــیزنــے؟؟

تـــمام خــاک شـــهر، جمعـــه که میشود، بــوے قَدمَــت را مــے گیرد

قابل بدانــے ســُرمه چــشمانمان کــنیم خاکـــ پایت را..
آقــاےِ مهربانـے؟

مهربانـے رنگ و بویـے ندارد دیگر!
مــے شود قدری،در کوچــه هاے شـهرما قدم بزنـے؟!

شایــد بــوے تنــت مهــربان کند
دل های بداخـلاقمان را

هرســمت که 【نــگاه】 میـکنیم
انـگار چیزے را گم کرده ایم
امــــا ؛
می دانـیم که خودمان در شهـرے که تو ساکن آنی گــم شده ایم …

آقاجان
حالا که ما گــــم شده ایم
بــــــیا و برگردان به جایی که
تو آنجایـــے

دلتنگے_یعنی تــــو

الّلهُــمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَــــ الْفَــرَج