یادتان باشد
که فکر کردن به گذشته ،
مانند دویدن به دنبال باد است…
از گذشته
فقط
باید درس گرفت
برای جبران موقعیتهای از دست رفت••

یک سیب وقتی که از درخت جدا شد ٬ دیگر جدا شده است و راه بازگشت ندارد ٬ چون درخت هرگز آن را نمی پذیرد و هیچ باغبانی هم نمی تواند آن را به درخت پیوند بزند. حالا رابطهٔ ما با خدا رابطهٔ سیب با درخت نیست٬ بلکه رابطهٔ آب و دریا است. شما اگر یک ظرف آب را ازدریا جدا کنی ٬ هر وقت این آب بخواهد بازگردد آغوش دریا باز است ٬ هر چند این آب نجس و آلوده باشد٬ باز آغوش دریا باز و گشاده است و آن را پذیراست و اول کاری که با آن می کند این است که آن را پاک و مطهّر می سازد. و خدا دریای رحمت است و آغوش رحمت او بر تمامی بندگان ٬ چه بندگان پاک چه بندگان آلوده٬ باز و گشوده است.
به خاطر همین است که امام(ره) می فرمود:
« غم نیست که راه رفت و آمد باز است»
یعنی من هیچ غصه ای ندارم چون درگاه و دستگاه خداوند همیشه به روی من باز است ٬ هر چند که تَردامن و آلوده شده باشم.

?کتاب سلوک باران – حجت الاسلام محمد رنجبر

اگر انسان خیال را در اختیار خودش نگیرد یکی از چیزهایی است که انسان را فاسد می‌کند؛ یعنی انسان نیاز به تمرکز قوّه خیال دارد. اگر قوّه خیال آزاد باشد، منشأ فساد اخلاق انسان می‌‌شود.

امیرالمؤمنین علیه السلام می فرمایند: النَّفْسُ انْ لَمْ تَشْغَلْهُ شَغَلَک؛ یعنی اگر تو نفس را به کاری مشغول نکنی، او تو را به خودش مشغول می‌‌کند.

یک چیزهایی است که اگر انسان آنها را به کاری نگمارد طوری نمی ‌شود، مثل یک جماد است. این انگشتر را که من به انگشتم می‌ کنم، اگر روی طاقچه‌ ای یا در جعبه‌ ای بگذارم طوری نمی‌ شود.

ولی نفس انسان جور دیگری است، همیشه باید او را مشغول داشت؛ یعنی همیشه باید یک کاری داشته باشد که او را متمرکز کند و وادار به آن کار نماید و الّا اگر شما به او کار نداشته باشید، او شما را به آنچه که دلش می ‌خواهد وادار می‌ کند و آن وقت است که دریچه خیال به روی انسان باز می‌ شود؛ در رختخواب فکر می‌ کند، در بازار فکر می‌ کند، همین‌ طور خیال خیال خیال، و همین خیالات است که انسان را به هزاران نوع گناه می ‌کشاند. اما برعکس، وقتی که انسان یک کار و یک شغل دارد، آن کار و شغل، او را به سوی خود می ‌کشد و جذب می ‌کند.

? استاد مطهری، تعلیم و تربیت در اسلام، ص ۲۷۸

قال الصادق(علیه السلام)خَمْسُ خِصالٍ مَنْ فَـقَـدَ واحِدَةً مِنْهُنَّ لَمْ يَزَلْ ناقِصَ العَيْشِ زائِل َالْعَقْلِ مَشْغولَ الْقَلْبِ
امام صادق(عليه السلام) پنج چيز است كه هر كس يكى از آنها را نداشته باشد، همواره در زندگى اش كمبود دارد و كم خرد و دل نگران است

1⃣ فَاَوَّلُّها صِحَّةُ البَدَنِ …….. اول، تندرستى

2⃣ وَ الثّانيَةُ: اَلاَْمْن ……… دوم امنيت

3⃣ وَ الثّالِثَةُ: اَلسَّعَةُ فِى الرِّزْقِ ………. سوم روزى فراوان

4⃣ وَ الرّابِعَةُ: اَلاَْنيسُ الْمُوافِقُ (قال الراوى:) قُلْتُ: و مَا الاَْنيسُ الْمُوافِقُ؟ قال: اَلزَّوجَةُالصّالِحَةُ،وَ الوَلَدُ الصّالِحُ، وَ الْخَليطُ الصّالِحُ

چهارم همراهِ هم رأى.
راوى پرسيد: همراهِ هم رأى كيست؟
امام فرمودند:همسر وفرزند وهمنشين خوب

5⃣ وَ الخامِسَةُ:وَ هِىَ تَجْمَعُ هذِه الْخِصالَ:الدَّعَةُ ……..وپنجم كه در برگيرنده همه اينهاست، رفاه و آسايش است.

?خصال، ابواب پنج گانه ص 284