بارها گفته ام آدمى كه رنجى مى بيند، دو نگاه دارد:

يكى اينكه ديدى فلانى با من چه كرد؟ و يك موقع هم مى گويد: ديدى فلانى اين بود؟

وقتى ظرف تو مى افتد و مى شكند، يك وقت میگويى: ديدى شكست؟! يا اينكه میگويى: ديدى! شكستنى بود؟

اين نگاه دوم است كه تو را به رحمت حق گره مى زند و مست و مدهوشت مى كند. با اين نگاه و درك مستمر از عنايتهاى حق ديگر مگر تو مى توانى ضعف اعصاب بگيرى؟!

ديگران هر چه مى خواهند اذيت كنند؛ ولى «عِنْدَكَ مِمّا فاتَ خَلَفٌ وَ لِما فَسَدَ صَلاحٌ و فِيما انْكَرْتَ تَغْييرٌ فَامْنُنْ عَلَىَّ قَبْلَ الْبَلاءِ بِالْعافِيَةِ وَ قَبْلَ الطَّلَبِ بِالْجِدِةِ وَ قَبْل الضَّلالِ بِالرَّشادِ». 

 تو بهره مند مى شوى و قبل از بلاء، عافيت را يافته اى و قبل از ضلال و سردرگمى، به رشد رسيده اى. اينها رحمت حق است كه ظهور و بروز دارد و اين مهربانى و انس اوست كه تو را رها نمى كند.

استاد علی صفایی

 شرحى بر دعاهاى روزانه حضرت زهرا(س)، ص: 19