خداوند به حضرت داوود علیه السلام وحی فرمود که : ای داوود به گناهکاران بشارت بده که من توبه شما را می پذیرم و عفوتان می کنم.

چون آن ها غیر از من کسی را ندارند، گناهکاران دل شکسته اند. گناه کرده اند و امیدشان به عفو است.

 یکی از داش مشدی ها چند سال پیش رفته بود مکه، رو به روی خانه خدا به خدا می گفت: خدایا ما در تهران نخودو لوبیا را با آشغال هایش می خریم، ما هم آشغال هستیم و به مکه آمدیم، تو ما را همراه خوب ها بخر.

 خدا این ها را دوست دارد. خدا ناله بنده گنهکار را از ذکر سبحان الله و لا اله الا الله که دیگران می گویند بیشتر دوست دارد. گریه می کند که خدایا مرا می آمرزی یا نمی آمرزی؟

خداوند به حضرت داوود می فرماید: به این بنده ها بشارت بده که گناهانتان را می بخشم و عفو می کنم.»

آیت الله مجتهدی تهرانی