یکی از عواملِ نداشتن آسودگی این است که برای رنج‌های خودمان دنبال مقصر باشیم! به‌ویژه اگر مقصر، دم دست‌مان باشد و بتوانیم بر سرش فریاد بکشیم یا از او انتقام بگیریم.

در برخی از رنج‌ها واقعاً خودمان مقصر هستیم، اما گاهی هم اطرافیان ما یا شرایط بد اجتماعی، موجب رنج و اذیت ما می‌شوند که برای رفع آن باید تلاش کنیم؛ اما نه با به‌هم‌ریختگی! کسی که از تعادل خارج شود اقدامات اولیه برای رفع مشکل را هم نمی‌تواند انجام دهد.

اگر یک دزد، اموالت را دزدید، قبل از اینکه به‌هم بریزی، حواست باشد که این اتفاق، از بالا(یعنی از سوی خدا) دارد مدیریت می‌شود! اول آرامشت را حفظ کن، و بعد، اقدام لازم را انجام بده.

اگر کسی واقعاً در رنجِ شما مقصر بوده و به شما ضربه‌ای زده است، بگو: «اگر خدا نمی‌خواست، او نمی‌توانست کاری بکند!» یعنی این رنج را اول به خدا ربط بده! چون خدا خواسته، به‌واسطۀ او به تو رنج دهد! 

علیرضا پناهیان