اول: انسان مؤمن ضمن اینکه اهل تلاش و مجاهدت است، اهل تکلف نیست. به کار و تلاش تن می‌دهد و اهل همت است، امّا ضمناً اهل زهد است . دنیا را به اندازه‌ی دنیا می‌شناسد و به همان اندازه هم خودش را خرجش می‌کند.

دوم:  اهل توکل است. به لطف و کرم خدای متعال اعتماد دارد و این آیه «إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتينُ؛ همانا خداوند روزي‌دهنده و صاحب قدرت محكم است» را باور دارد.

 سوم: اهل قناعت و اقتصاد است؛ یعنی میانه نگه‌دار است. کلمه‌ اقتصاد و قناعت در روایات درباره زیست مؤمنانه و در مورد ویژگی‌های مؤمن آمده است.

 چهارم: اهل تقدیر و برنامه‌ریزی است. اصطلاح روایتی آن «تقدیر المعیشه» است. نقطه‌ مقابل بی‌برنامگی یا بدبرنامگی، تقدیر است.