​

درست است که دیر به حرف افتادن کودکان،تا حدودی امری ارثی قلمداد می شود ؛ اما نمی توان نقش عوامل محیطی و چگونگی برخورد والدین با کودکان را نادیده گرفت

صحبت کردن با کودک،مهم ترین گام در آموزش زبان به حساب می آید ؛

هر چند ممکن است برخی تصور کنند که صحبت کردن با کودکی که نمی تواند پاسخ آنان را بدهد فایده ای ندارد

مطالعات انجام شده نشان داده است که مادران به ویژه ،نقش بی نظیری در رشد کلامی فرزندان خود دارند .

متخصصان بر این باورند که در طول مرحله رشد سریع واژگان ، یعنی فاصله ی بین 12تا 18 ماهگی، فعالیت های کلامی در خانه ، می تواند بسیار تاثیرگذار باشد. 

فعالیت هایی مثل:

خواندن شعر و سرود

انجام بازی های تصوری

خواندن کتاب برای طفل

تعامل چهره به چهره با وی

افراد بزرگسال،با صحبت کردن شمرده ، بلندتر کردن صدای خود و همراه با مبالغه در ادای زیر و بم ها،کار شنیدن و بازشناسی الگوهای  کلامی را برای کودک راحت تر می کنند.

پژوهش های مختلف نشان داده اند که رشد تکلم دختران ،سریع تر از پسران است و دختران به طور متوسط کمی پیش از پسران سخن گفتن را آغاز می کنند.

کودکانی که با بزرگسالان معاشرند، نسبت به گروه دیگر،از نظر رشد کلامی پیشرفته ترند و این پیشرفت را هم در تعداد واژگان و هم در ساختار کلامی خود نشان می دهند

کودکانی که بیشترین ارتباط را با هم سن و سال های خود دارند ، بیشتر به بازی می پردازند و کمتر از گفتگو استفاده می کنند.

به طور کلی می توان گفت که هرقدر میزان تشابه سنی کودکان معاشر با یکدیگر ، بیشتر باشد، رشد کلامی آنان کم تر است. این امر به ویژه در مورد کودکان دوقلوی همسان به وضوح بیشتر مشاهده شده است .

صحبت کردن با بزرگسالان و خواندن کتاب برای آنان می تواند رشد تکلم را در ایشان افزایش دهد.