اگر کودکمان زمین خورد و پایش زخم شد و گریه کرد

نگوییم چیزی نشده،حواسش را پرت نکنیم

بغلش کنیم‌ و همدلی کنیم.

بگوییم آخی خیلی درد میکنه،میدونم خیلی میسوزه؛

کودکمان نیازبه درک احساس دارد.

همین کار رو با کودک درون آسیب دیده مان هم پیرو آسیب هایش انجام دهیم .

ما همون آدم هایی هستیم‌که کودک درونمون به واسطه ی درک نشدن احساسمون آسیب دیده و این روند ادامه پیدا کرده تا هم اکنون احساس تنهایی و درک نشدگی آزارمان می دهد غافل از اینکه خودمان هم همدلی را آموزش ندیده ایم و به محض اینکه کسی درد و دل می کند به جای همدلی شروع به نصیحت می کنیم .

اگر فرزندمان را دوست داریم او را قربانی نا آگاهی 

خودمان نکنیم و فرزند پروری صحیح را بیاموزیم .

در ضمن از کودک درون خودمان هم غافل نشویم و آسیب های او‌را  هم ترمیم کنیم .