حسن بن ابی حسن بصری به امام حسین (علیه السلام) نامه نوشت و از او درباره قدر پرسید.

امام به او نامه نوشت از آنچه درباره قدر به ما اهل بیت رسیده و برایت توضیح می دهم پیروی کن که هر کس به خیر و شر قدر، ایمان نیاورد کافر شده است و هر کس معصیت انسان ها را بر عهده خدا بگذارد، فسق و فجور ورزیده و افترایی بزرگ به خدا بسته است.

خداوند تبارک و تعالی به اجبار اطاعت نمی شود و به چیره شدن بر او نافرمانی نمی گردد و بندگان را در هلاکت، مهمل نمی گذارد بلکه او مالک چیزی است که به ملکیت آنان درآورده است و بر چیزی که ایشان را به آن قادر کرده، قادر است.

پس اگر بندگان تصمیم به فرمان برداری بگیرند، نه از آنان جلوگیری می کند و نه به تأخیرشان می اندازد و اگر بخواهند نافرمانی کنند اما بخواهد بر آنان منت بگذارد، میان آنان و معصیت مانع می شود و اگر چنین نکند، آنان را به زور به معصیت وا نمی دارد، بلکه چون به آنان قدرت بخشید و سپس که هشدارشان داد و انذارشان کرد و برایشان حجت آورد و به گردنشان نهاد و به آنها امکان داد و راهی هم برای آنچه ایشان را به سوی آن خواند و ترک آنچه نهی کرد قرار داد، آنها را به برگرفتن آنچه به ایشان فرموده قادر ساخت، بی آنکه حتما لازم باشد آن را برگیرند و نیز بر آنچه نهی شان کرده توانایی بخشید، بی آنکه حتما لازم باشد ترکش کنند.

ستایش، ویژه خدایی است که بندگانش را بر آنچه ایشان را فرمان داده، توانا قرار داد تا بدان نیرو به آن دست یابند و آنان را از آن بدی ها بازداشت و عذر کسی را که توان انجام دادن نیافت، کوششی مقبول قرار داد.

منبع: الفقه المنسوب الی الامام الرضا