ای کاش لااقل شیعیات ذرّه ای از غربت و مظلومّیت تو را درک می کردند و با رفتار و گفتار خویش، نمک به زخم های دلت نمی پاشیدند. 

کاش دنبال پاسخی برای این سوال می گشتیم که آیا غیبت ولیّ خدا، سرنوشت محتوم و تقدیرناپذیر الهی است و یا این ما هستیم که تا کنون او را نخواسته ایم و ظهورش را طالب نبوده ایم؟

 کاش متوجه می شدیم که فرمول ظهور، سخت و پیچیده نیست و این آگاهی، بیداری، درخواست و دعای ماست که ظهور را پیش از موعد مقدّر رقم خواهد زد و غفلت و خواب آلودگی ما از جمله علل اساسی در تاخیر ظهور حجّت خداست، ای کاش میدانستیم در دعا برای ظهورت چه اسراری نهفته است و چه برکات و آثاری بر آن مرتب است؟

اگر پیامت را جدی گرفته بودیم، اگر از این غفلتی که ریشه در دوازده قرن دوران غیبت دارد فاصله می گرفتیم ، اگر همه با هم یک دل و یکپارچه از درگاه حضرت حق، ظهور نورانی ات را خواستار می شدیم، اگر آماده ی پذیرش و تحمل شما و اطاعت از اوامرت می شدیم، آیا تا بحال ظهورت صورت نپذیرفته بود؟

 کتاب آشتی با امام زمان، ص۹