آدم‌ها را لبریز نکنیم!
همیشه نمی‌شود نادیده گرفت!
آستانه‌ی تحملِ هرکس، اندازه‌ای دارد!
هر آدمی از یک جایی به بعد خسته می‌شود،
از خوب بودن دست می‌کشد،
قسمت‌هایِ آزاردهنده‌ی زندگی‌اش را جدا می‌کند و برایِ همیشه دور می‌ریزد!
با خودخواهی و غرورهایِ بی‌جا، صبرِ آدم‌ها را لبریز نکنیم!
یک بار برایِ همیشه بفهمیم؛
تمامِ جهان موظف نیست بابِ میل و اراده‌ی ما رفتار کند…
آدم‌هایِ این روزگار به قدری فکر و مشغله دارند که حوصله ندارند پایِ حرف و برداشت‌هایِ اشتباهِ ما بنشینند،
حوصله ندارند خودشان را با اخلاق و طرز تفکرِ تعمیم‌نیافته‌ی ما عوض کنند،
حوصله ندارند حرف‌هایِ بی‌فایده و تکراری بشنوند!
کاری به کارِ آدم‌ها نداشته باشیم!
آدم‌ها، سرشان به کارِ خودشان گرم است،
آدم‌ها دل و دماغِ سابق را ندارند،
بد نیست ما هم کمی با دنیا سازگار شویم و این‌قدر خودمان و دیگران را عذاب ندهیم!