​آشپزخانه سنگر است،

یك سنگرِ زنانه.

سنگرى كه زن را پناه میشود.

آسمان دلش كه بارانى میشود 

ظرفها را میشوید؛

آرزوهایش را تكه تكه میكند 

و در فریزر میگذارد؛ 

به بهانهء پیازها اشك میریزد؛

جانش كه به جوش مى آید، 

غصه هایش را دم میكند؛ 

تنهایى هایش را در غذا میریزد 

و وقتى خوب جا افتاد آنها را در ظرف 

میچیند و با فكرهایش دورچین میكند؛

در آخر به همه ی آنها نگاه میكند، 

لبخند میزند، 

كمى عشق از گوشه ی دورِ دلش پیدا می كند 

و با آن روىِ تمامِ تنهایى 

و غصه هایش را میپوشاند.

زنانگى انتها ندارد.

كترى سوتِ پایانِ جنگِ امروز را 

به صدا درمى آورد؛

و زن با خودش فكر میكند:

آشپزخانه سنگر است

یك سنگرِ زنانه…