روزى یکى از شاگردان اشکالى را از استاد سؤال کردند. مرحوم آیت الله العظمی میرزا جواد تبریزی(قدس سره) جواب دادند، شاگرد اشکال را بار دیگر تکرار کرد، 

مرحوم میرزا (قدس سره)جواب مى دهد، براى بار سوم (با توجه به ضیق وقت)، مرحوم میرزا (قدس سره)مى فرمایند: «جواب باشد بعد از درس، اشکال مگیر و دیگر گوش بده!» 

شاگرد اصرار مى کند، مرحوم میرزا (قدس سره)مى فرماید: «بعد از درس. بس است، صحبت نکن!» ناگهان شاگرد مى گوید: «درس محل اشکال است، جلسه روضه خوانى نمى باشد تا گوش دهم!» 

مرحوم میرزا (قدس سره)سخت ناراحت مى شود و در حالى که بغض گلوى ایشان را گرفته بود اشک در چشم مبارکشان حلقه زده و مى فرماید: «این حرف را نزن; مقام و منزلت منبر و خطابه بر مظلومیت سید الشهداء (امام حسین (علیه السلام)) بسیار عظیم است، 

اى کاش منبرى امام حسین(علیه السلام) بودم!

اگر این همه تلاش من، یک منبر امام حسین (علیه السلام)حساب شود سعادت اخروى را تضمین مى کند. مقام آنان که در راه نشر مظلومیت اهل بیت (علیهم السلام)در منبر حسینى تلاش مى کنند بسیار والا است و فردا مایه حسرت دیگران خواهد شد. 

من دوست داشتم یک خطیب و منبرى امام حسین (علیه السلام) باشم تا یک مرجع و مدرس; ولیکن صدایم یارى نکرد و امروز در راه نشر معارف علوم آل محمد (صلى الله علیه وآله)تلاش مى کنم که امید است مورد قبول درگاه ایزد منان بوده و رضایت اهل بیت (علیهم السلام)را به دنبال داشته باشد.»

 ایشان همان گونه که بغض گلویشان را فرا گرفته بود فرمودند: اگر تمام این تلاش هایى که ما مى کنیم ثوابش به قدر روضه اى حساب شود، کافى است. روضه بر ابا عبدالله الحسین(علیه السلام)جایگاه خاص خود را دارد که هرکس توفیق آن را نمى یابد.