قبول کنیم که زندگی جریان دارد ، چه با داشته هایمان چه با نداشته هایمان .
اصلا همین یکی بود و نبود هاست که قصه ی زندگیمان را رقم میزند.
به این فکر کنیم که بالاتر از سیاهی رنگی نیست !
باید رها شد از تمام این قید و بند ها… از قدیم گفته اند که لب تنور هم میگزره ، شب سمورم میگزره !
پس هر چه پیش آید خوش آید.
آسوده خاطر زندگی کردن به معنای بیخیالی طی کردن و بی قید بودن نیست. باید و باید به دنبال هدف های بزرگ زندگیمان که کاخی از رویا برای خودمان ساخته ایم برویم ، دست بیاندازیم به بلندای آسمان و تمام ستاره ها را از آن خود کنیم . اینها اصلا دور نیست !

ما انسانیم با قدرتی لایزال ، ما انسانیم با روحی که خداوند برایمان به ودیعه گذاشته .یاد بگیریم که هیچ غیر ممکنی ، غیر ممکن نیست و برگی بی اذن خداوند از درخت نمی افتد …