در حیرتم از خلقت آب، 

اگر با درخت همنشین شود، آنرا شکوفا میکند. 

اگر با آتش تماس بگیرد، آنرا خاموش میکند.

اگر با ناپاکی ها برخورد کند، آنرا تمیز میکند.

اگر با آرد هم آغوش شود، آنرا آماده طبخ میکند.

اگر با خورشید متفق شود، رنگین کمان ایجاد میشود.

ولی اگر تنها بماند، رفته رفته گنداب میگردد.

دل ما نیز بسان آب است،

وقتی با دیگران است زنده و تأثیر پذیر است، و در تنهایی مرده وگرفته است…

 "باهم” بودنهایمان را قدر بدانیم…