خودمان را براي تصميم ها و انتخابهايمان در گذشته مان سرزنش نكنيم. سرزنش، بصيرت را دور ميكند و به ما اجازه نميدهد متوجه شويم، چقدر مديون گذشته و اشتباهاتمان هستيم.
ما “اكنونمان” و تجربه هاي جديدمان و تصميم هاي جديدمان را مديون همان گذشته اي هستيم كه شايد دوستش نداريم.
دوست داشتنِ دروني از همين نقطه اغاز ميشود. اينكه بپذيرم هر انچه بوده ايم و هر تصميمي كه در گذشته گرفته ايم، بخشي از “رشد” ماست. اشتباهات و تجربه هاي تلخ فرصت “رشد دروني” را فراهم ميكند.
باید بخشید. باید خودمان را ببخشیم برای تمام حماقت ها، انتخاب های تلخ و برای تمام بدی هایی که انجام داده ایم. بخشش که آغاز شود، ادامه ی جاده دیده میشود. جاده ای که هنوز مسافرش هستیم و هنوز ادامه دارد.
بار گناه را که بر زمین بگذاریم، قدمهایمان سبکتر میشود