وَمُصْعِدُهُ إِلي وَشائلٌ بِعَضُدِهِ (وَ رافِعُهُ بِيَدَي) وَ مُعْلِمُكُمْ: أَنَّ مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِي مَوْلاهُ، وَ هُوَ عَلِي بْنُ أَبي طالِبٍ أَخي وَ وَصِيّي، وَ مُوالاتُهُ مِنَ الله عَزَّوَجَلَّ أَنْزَلَها عَلَي.

مَعاشِرَالنّاسِ، إِنَّ عَلِيّاً وَالطَّيِّبينَ مِنْ وُلْدي (مِنْ صُلْبِهِ) هُمُ الثِّقْلُ الْأَصْغَرُ، وَالْقُرْآنُ الثِّقْلُ الْأَكْبَرُ، فَكُلُّ واحِدٍ مِنْهُما مُنْبِئٌ عَنْ صاحِبِهِ وَ مُوافِقٌ لَهُ، لَنْ يَفْتَرِقا حَتّي يَرِدا عَلَي الْحَوْضَ.

« و اعلام میدارم كه:

هر آن كه من سرپرستِ اويم، اين “علی” سرپرست اوست. و او علی ابن ابیطالب است، برادر و وصیّ من كه سرپرستی و ولايتِ او حُكمی است از سوی خدا كه بر من فرستاده شده است.

هان ای مردم! همانا علی و پاكانِ از فرزندانم از نسل او، يادگارِ گرانسنگِ كوچك ترند و قرآن يادگارِ گرانسنگ بزرگ تر. هر يك از اين دو از همراهِ دیگرِ خود خبر می دهد و با آن سازگار است. آن دو هرگز از هم جدا نخواهند شد تا در حوض كوثر بر من وارد خواهندشد.»

اَلغدیر، ج1 ص12 تا 152

مصباح المتهجّد وسلاح المتعبّد، (شيخ طوسی) ص694

 اقبال الاَعمال،  ص461

بحارالانوار،  ج97 ص112