امام صادق (علیه السلام) فرموده است سرزمین کعبه به خود بالید و گفت کجا هم سنگ من است که خداوند متعال، خانه خود را بر من نهاده است و مردم از همه دره های ژرف پیش من می آیند و من، حرم پروردگار و جایگاه امن و امانم.

خداوند به آن وحی فرمود که بس کن و آرام بگیر.

سوگند به عزت و جلال خودم، فضیلتی که به تو ارزانی شده است در قبال فضیلتی که به کربلا داده ام، همچون آبی است که سر سوزنی از دریا در خود بگیرد.

اگر خاک کربلا نباشد تو را فضیلتی نیست و اگر آنچه که کربلا در بر دارد نمی بود، نه تو را می آفریدم و نه خانه ای را که به آن افتخار می کنی.

آرام بگیر و بر جای خود باش و نسبت به سرزمین کربلا فروتن و خوار و بی ارزش و فروتر باش، همواره فرمان پذیر باش و هرگز بر آن زمین فخرفروشی مکن، وگرنه بر تو خشم می گیرم و در دوزخ سرنگون خواهی شد.

منابع:

۱. اصول الستة عشر، ضیاءالدین محمودی، صفحه ۱۶

۲. کامل الزیارات، ابن قولویه قمی، صفحه ۲۷۶