در زمان هارون الرشید، زیارت امام حسین علیه‏السلام چنان رایج بود که حرم ایشان از جمعیت موج می‏زد و در آن مکان پیوسته ازدحام عجیبی بود. این موضوع، باعث ترس هارون الرشید شد. ترس وی از آن بود که مبادا مردم در اثر این اجتماع و ازدحام و زیارت، به اولاد امیرالمؤمنین علیه‏السلام رغبت و علاقه نشان دهند و بدین ترتیب، حکومت و خلافت از عباسیان به علویان منتقل شود. از این رو، به والی کوفه فرمانی فرستاد. والی کوفه نیز پیرو نامه هارون، قبر امام حسین علیه‏السلام را خراب کرد و اطراف آن ساختمان ساخت و بر زمین‏های آن مزارعی راه‏اندازی کرد.

حسین علیه‏السلام ، آرام جان‏ها

با تخریب مرقد مطهر امام حسین علیه‏السلام در زمان هارون الرشید، علاقه مردم از زیارت آن امام هرگز بریده نشد. بی‏توجهی خلفای پس از هارون الرشید نیز این امر را تشدید کرد؛ تا اینکه در زمان متوکل، به او خبر دادند که مردم به زیارت قبر حسین بن علی علیه‏السلام می‏آیند و اجتماع می‏کنند. متوکل لشگری فرستاد و آنجا را خراب کردند، ولی مردم در موسم زیارت، باز هم جمع می‏شدند و حتی از کشته شدن باکی نداشتند. آنان می‏گفتند: «اگر همه ما کشته شویم باز هم بازماندگان و نسل‏های پس از ما به زیارت خواهند آمد».

مزار امام حسین (ع) در طول تاریخ 17 بار مورد تخریب قرار گرفت

نشانه قبر حضرت

در کنار قبر نورانی امام حسین علیه‏السلام ، درخت سِدری بود که علامت و نشانه قبر بود و مردم به وسیله آن قبر را می‏شناختند. ناپاکان دولت عباسی هنگام تخریب مرقد امام حسین علیه‏السلام آن درخت را نیز از ریشه درآورند. وقتی این خبر به گوش جریر یکی از صحابه پیامبر رسید، تکبیر گفت و شگفت‏زده شد؛ زیرا در حدیث معروفی از روسول خدا شنیده بود که آن حضرت سه مرتبه فرموده بودند: «خدا، قطع کننده درخت سِدر را لعنت کند». جریر پس از شنیدن آن خبر گفت: «الان معنای حدیث را فهمیدم».

جنایت عباسیان

متوکل، خلیفه عباسیان، پس از تخریب مرقد مطهر امام حسین علیه‏السلام ، دستور داد بر سر راه‏ها افراد مسلحی را بگمارند تا هر کس به زیارت امام حسین علیه‏السلام برود او را بکشند یا آن‏قدر شکنجه دهند تا بمیرد. آنان آن‏قدر جنایت کردند که شاعر عرب زبان درباره آنان گفت: «به خدا سوگند! اگر بنی‏امیه فرزند دختر رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم را مظلومانه کشتند، پس پسرعموهای ایشان (یعنی بنی‏عباس) همانند آنان جنایت کردند. آنان قبر او را ویران ساختند. بنی‏عباس افسوس خوردند که نتوانستند در قتل حسین بن علی علیه‏السلام شرکت کنند. از این رو، به قبر پاکش یورش آوردند و او را در آرامگاهش دنبال کردند».