چقدر خوب است که دستانم بجای لاک جیغ،

ساق دارند و پیشانی ام بجای تارهای رنگ شده،

زیر سایه ی چادرم آرام گرفته … 

خوب است که نگاهم بجای هرزگی به

 قدمهایم دوخته شدند و نقاشی نکرده ام آنچه

 را که باید ساده و بی آلایش باشد….

جایی خواندم زنان شیعه ناموس امام زمانند!

چقدر لذّتبخش است که پسوند نامم شمایید،،

پس تمام تلاشم را میکنم تا بدنامی ببار نیاورم آقا …

امّا تلخ است غربتُ درد است تنهایی در این راه… ولی همانقدرشیرین است که این غربت بوی شما را میدهد…و چه درد شیرینیست انتظار دیدنتان!!!

بابای غریبان!نرسید وقت آمدنتان؟؟؟