بازی برای طفل نقش حیاتی دارد، کودک آنچنان به آن علاقه مند است که حتی پس از کارهای طولانی و خسته کننده به آن پناه می برد و خستگی خود را با خستگی ها ی ناشی از آن رفع و جبران می کند.

بازی موجبی برای پرورش روح و سببی برای سرور و انبساط خاطر کودکان است ، در سایه ی آن صفات اخلاقی و اجتماعی فراوانی را می توان به او آموخت نیز می توان روح همکاری ، دوستی ، صمیمیت ، فرماندهی و انضباط را در او پدید آورد.

در ضمن بازی می توان به کودک درس اخلاق داد ضوابط و مقررات را به او تفهیم کرد ، قواعد و راه و رسم زندگی را به او آموخت و از او عملاً خواست که رعایت حال جمع را کرده و اصول و ضوابط مورد قبول جامعه را پذیرا گرد

کودک در ضمن بازی در می یابد که برای موفقیت نمی تواند تکروی کند ، اگر بخواهد در کار و زندگی خود موفق باشد لازم است فعالیت خود را در جهت درخواست دیگران صرفنظر کند و در طریق ایجاد وضع مطلوب باشد.

بازی در گروه باعث پرورش وجدان فردی است که در زندگی کودک نقش عمده ای بازی می کند ، حدود آزادی او را مشخص می نماید ، راههایی که برای ادامه ی حیات باید برگزیند برای او معین می نماید.

و به طور خلاصه از راه بازی می توان ضوابط و مقرراتی به کودک آموخت ، ناسازگاری های او را می توان اصلاح کرد ، نابسامانی های او را سر و سامان داده و به راه عقل و اندیشه و پذیرش انضباط انداخت