ائمه (عليهم السلام) جنس و جوهره را می‌شناسند. وقتي به افراد نمره مي‏ دهند مي‏ فرمايند: اين سعيد است و آن شقي است! چون بطن کار را مي‏ شناسند ديگر رد خور ندارد.
 يک وقت علم ما تعلق مي‏گيرد که زيد سعيد است ولي‏ مقدمات رسيدن به اين علم اموري موهوم و سست است مي‏ پرسيم چرا سعيد است؟ مي‏ گويد: چون ريش دارد و نماز اول وقت مي‏ آيد. ولي اين‏ ها هيچ کدامش ما را به آن حقيقت نمي‏ رساند؛
 ولي يک مرتبه بالاتر، ممکن است يک‏ نفر به ريش توجهي نکند، با طرف بوده و صفات او را بررسي کرده و ديده است خوب فردي است؛ به اين هم باز نمي‏ شود اکتفا کرد.
 آخرين حدي که می‌شود نسبت به سعادت و شقاوت افراد قضاوت کرد، اگر خداوند کسي را اهل‏ شناخت کرد و بينا شد، انسان نسبت به فردي اطلاع پيدا کند که سعيد است يا نه، دقيق‏‌ترين مقدماتي که انسان را به‏ نتيجه می‌رساند اين است که انسان جنس فرد را بشناسد و اين کارِ هر کسي از اولياء نبوده، اصل و حقيقتش کار چهارده‏ معصوم است و اگر شعبه باريکي از آن نصيب کسي شده باشد و قطره‏ اي از اين دريا نصيب کسي شده باشد باز منشأش آن‏جا است.
 آنچه جنس انسان را عالی می کند و جوهره را طلایی می کند پیوند با کربلا و گریه بر سیدالشهداء است.
‌ ‌

‌ ‌