‌‌‌مرحوم آیت الله مجتهدی تهرانی:

شیخ رجبعلی_خیاط می‌گفت: من هر وقت که نماز می‌خواندم، نمازهایی مثل نماز امام زمان یا نماز جعفر طیار، از خداوند حاجتی می‌خواستم؛

یک روز گفتم بگذار یک بار برای خودِ خدا نماز بخوانم و حاجتی نخواهم،

{شاعر می‌گوید:

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد نکن

که دوست خود روش بنده‌ پروری داند}

همان شب شیخ رجبعلی خیاط در عالم خواب دید که به او گفتند:‌ 

-چرا دیر آمدی؟

-یعنی چه؟

-یعنی تو بايد ٣٠ سال پیش به فکر این کار می‌افتادی، حالا سر پیری باید بفهمی که نماز بخوانی و حاجتی طلب نکنی!

ما هر وقت جایی گیر می‌کنیم و اصطلاحاً دُم‌‌ مان در تله‌ای گیر می‌کند می‌گوییم خدا.

این شعر را استاد من شیخ اکبر برهان ٦٢ سال پیش در مسجد لرزاده بر روی منبر می‌خواندند و من هنوز به یاد دارم که:

هر وقت که سرت به درد آید

نالان شوی و سوی من آیی

چون دردسرت شفا بدادم

یاغی شوی و دگر نیایی

ما هر وقت با خدا کار داریم خدا را صدا می‌زنیم، چه قدر خوب است که وقتی هم که کاری نداریم بگوییم خدا.