امام محمد باقر (ع) فرمودند: «همانا خداوند عقوباتی در دل‌ها و بدن‌ها دارد؛ عقوبت بدنی تنگی در معیشت و سستی در عبادت است و عقوبت قلبی، قساوت قلب است و هیچ بنده‌ای گرفتار نشده به عقوبتی که بزرگ‌تر باشد از قساوت قلب.»
آیت‌الله مجتهدی در تفسیر این حدیث می‌گویند: پیرمردی صد ساله را در حرم امام رضا (ع) می‌شناختم که نوافلش را ایستاده می‌خواند. این قدرت عبادت، غیر از این قدرت‌های دنیایی است. ممکن است شخصی به قول معروف دو پاره استخوان باشد، ولی یازده رکعت نماز شب و نماز صبح را با نافله‌اش بخواند، ولی دیگری پهلوان است، اما حال ندارد دو رکعت نماز صبح بخواند.
ایشان افزودند: این قوت و قدرت اطاعت خداوند، به وسیله گناه از بین می‌رود، به طوری که انسان مثلا حال نماز خواندن را ندارد و اگر هم بخواند، نماز برای او مانند بار سنگینی است که بعد از خواندن می‌گوید راحت شدم!، و یا به وسیله خوردن لقمه حرام از انسان سلب توفیق می‌گردد.
آیت‌الله مجتهدی، از استاد خود اینگونه نقل می‌نماید: استاد ما «مرحوم آشیخ علی اکبر برهان»، می‌گفت: «خستگی ما در اثر خستگی کار نیست، خستگی گناه است. مگر نه اینکه یک کارگر صبح تا ظهر کار می‌کند، گل آماده کرده را بیست پله بالا می‌برد، پشت بام را کاهگل می‌کند، ظهر هم حبه‌ای انگور و نانی می‌خورد و سرش را روی خشت‌ها می‌گذارد، یک چرت ده دقیقه‌ای می‌زند و خستگی‌اش برطرف می‌گردد. خستگی یک صبح تا ظهر کار کردن با ده دقیقه خواب برطرف می‌گردد، اما ما که می‌خوابیم و هنوز خسته‌ایم، این به خاطر خستگی گناه است، ماها خستگی گناه داریم.»