یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور…

نه ؛ غم می‌خورم ؛ غم می‌خورم بخاطر روزهایی که نبوده‌ای تا لحظات تلخ غم را کنارم باشی.

غم می‌خورم به خاطر روزهایی که به یادت نبوده‌ام ؛ همان روزهایی که در تقویم خاطره‌ها در منجلاب گناه و زشتی با قلم جهل ثبت کرده‌ام…

مولای غریب و تنهایم!

میخواهم با قلم عقل و راستی بر صفحه دل حک کنم و با صدای بلند فریاد بزنم و به گوش جهانیان برسانم که:

 «بهترین روز ، روز ظهور مولاست»

با تمام جهل و مستی تصمیم گرفته‌ام دفترچه روزگار را با پاک کنِ مهر و عطوفت پاک کنم و از اول بعد از نام خدا با نام تو روزگار را آغاز کنم.

هنوز در نخستین صفحات آن مانده‌ام و مطلبی برای نوشتن ندارم. تا پایان نوشتن انتظارت می‌کشم.

دیوانه ای هستم که در روزهای انتظار هزار بار به دیوانگی‌اش ایمان می‌آورد…