بسياري از افراد مردم، در همه عمر در پشت ديوار و حصار زندگي و خوشبختي‏ معطل مانده ‏اند و مي‏گويند: “ما كه از زندگي چيزي نفهميديم، زندگي بي‏ معناست". اين افراد هميشه در حيرت و سرگرداني بسر مي‏برند و گاهي اين‏ تحير و سرگرداني و بدبيني را به حساب حساسيت ذهن و ادراكيت فهم خود مي‏گذارند و با يك دنيا غرور و كبر مي‏گويند: اين ما هستيم كه به بيهوده‏ بودن زندگي و دروغ بودن سعادت و خوشبختي و اصالت رنج و بدبختي پي‏ برده ‏ايم و اما ديگران چون به قدر ما حس و درك ندارند نمي‏فهمند.

اين‏ اشخاص نمي‏دانند كه خودشان مانند كوران بي بصري هستند كه در پشت ديوار زندگي معطل مانده ‏اند و نتوانسته ‏اند در همه عمر در ورودي اصلي را پيدا كنند . اينها از همان اول ، راه را چاه و چاه را راه تصور كرده‏ اند و روي‏ همين تصور غلط لحظه به لحظه از راه دورتر شده و هميشه در سياه چالهاي‏ زندگي بسر برده ‏اند ، به قول يكي از دانشمندان طوري پرورش يافته ‏اند كه‏ براي احساس رنج و مصيبت كاملا آماده ‏اند و از كوچكترين رنجي فريادشان به‏ فلك مي‏رسد ولي نسبت به آنچه خوشي و سعادت است لخت و مرده و بي حس می باشد
حکمتهاواندرزها ، شهید مطهری (ره)