“پناه” می برم “به انسانیت”
از عیبی که
“امروز” در خود می بینم
و
“دیروز”
دیگران را بخاطر
همان عیب
ملامت کرده ام
محتاط باشیم در “سرزنش” و “قضاوت کردن دیگران”
وقتی
نه از “دیروز کسی” خبر داریم
و نه از “فردای خودمان”

مَن عَیرَ اَخاهُ بِذَنبٍ لَم یمُت حَتّى یعمَلَهُ
هر کس برادر [دینى] خود را به گناهى سرزنش کند، نمیرد، مگر آن‏که مرتکب آن شود.

?نهج الفصاحه، ح ۲۹۲۰