از زيبايى ‏هاى صنعت پروردگارى، و شگفتى ‏هاى آفرينش او، همان اسرار پيچيده حكيمانه در آفريدن خفّاشان است، روشنى روز كه همه چيز را مى ‏گشايد چشمانشان را مى ‏بندد، و تاريكى شب كه هر چيز را به خواب فرو مى‏ برد، چشمان آنها را باز مى ‏كند،

 و بالهايى از گوشت براى پرواز، آنها آفريد، تا به هنگام نياز به پرواز، از آن استفاده كنند، اين بال‏ها، چونان لاله‏ هاى گوشند  بى‏ پر و رگ‏هاى اصلى، اما جاى رگ‏ها و نشانه‏ هاى آن را به خوبى مشاهده خواهى كرد.

 براى شب پره‏ ها دو بال قرار داد، نه آنقدر نازك كه در هم بشكند، و نه چندان محكم كه سنگينى كند، پرواز مى ‏كنند در حالى كه فرزندانشان به آنها چسبيده و به مادر پناه برده ‏اند، اگر فرود آيند با مادر فرود مى ‏آيند، و اگر بالا روند با مادر اوج مى ‏گيرند، از مادرانشان جدا نمى‏ شوند تا آن هنگام كه اندام جوجه نيرومند و بالها قدرت پرواز كردن پيدا كند، و بداند كه راه زندگى كردن كدام است و مصالح خويش را بشناسد

 چگونه چشمان خفّاش كم بين است كه نتواند از نور آفتاب درخشنده روشنى گيرد نورى كه با آن راه‏ هاى زندگى خود را بيابد، و در پرتو آشكار خورشيد خود را به جاهايى رساند كه مى‏ خواهد، روشنى آفتاب خفّاش را از رفتن در تراكم نورهاى تابنده‏اش باز مى‏ دارد، 

پاك و منزّه است خدايى كه شب را براى خفّاشان چونان روز روشن و مايه به دست آوردن روزى قرار داد، و روز را چونان شب تار مايه آرامش و استراحت آنها انتخاب فرمود،

منبع:  نهج البلاغه /  فراز هایی از خطبه ی ۱۵۴