برای شفای زخم‌های عاطفی، راهی جز بخشش وجود ندارد.
ببخش آن‌هایی را که به تو صدمه زده‌اند؛ حتی اگر گمان می‌کنی آنچه آن‌ها با تو کرده‌اند غیرقابل بخشش است.
تو آن‌ها را می‌بخشی، نه به این دلیل که آن‌ها مستحق بخشش‌اند. تو آن‌ها را می‌بخشی زیرا دوست نداری با یادآوریِ آزار و اذیتِ آن‌ها خود را رنجیده خاطر کنی.
وقتی زخمی را لمس می‌کنی و احساس درد نمی‌کنی، بدان که به معنای حقیقیِ کلمه، بخشیده‌ای.
دیگران را ببخش، آنگاه شاهدِ معجزه‌هایی بزرگ در زندگیِ خود خواهی بود.
خود را نیز ببخش، همه‌ی خطاهای خود را ببخش. اگر خود را ببخشی، آنگاه می‌توانی خود را بپذیری و خود را دوست بداری. بخششِ خود، آغاز رویشِ عشق در دل است. بخششِ خود، بزرگ‌ترین بخششِ زندگی‌ست. بخششِ خود، موهبتی‌ست آسمانی که همچون بارانی شفابخش می‌بارد و آلودگی‌ها را می‌شوید و زخم‌های عاطفی تو را شفا می‌دهد. بخششِ خود، تو را به هواهای پاک می کشاند.