امام حسین (علیه السلام) در کربلا، خطاب به یارانش فرمود آیا سرآغاز کار خود و شما و دوستان و دوستداران ما و دشمنان با دشمنان ما را برایتان نگویم تا تحمل آنچه خود را در معرضش قرار داده اید برایتان آسان شود؟
گفتند چرا، ای فرزند پیامبر خدا.
فرمود خداوند چون حضرت آدم (علیه السلام) را آفرید و کامل کرد و نام های همه چیز را به او یاد داد و بر فرشتگان عرضه داشت، محمد و علی و فاطمه و حسن و حسین (سلام الله علیها) را پنج روح در پشت حضرت آدم (علیه السلام) قرار داد و نورهایشان در افق آسمان ها و حجاب ها و بهشت و کرسی و عرش می تابید.
سپس خداوند، فرشتگان را از سر تعظیم به سجود در برابر حضرت آدم (علیه السلام) فرمان داد، زیرا او را بزرگ داشته و ظرف این پنج روحی قرار داده بود که نورشان، همه افق ها را فرا گرفته بود.
پس فرشتگان سجده کردند جز ابلیس که از فروتنی در برابر شکوه عظمت الهی و نورهای ما اهل بیت خودداری ورزید، در حالی که همه فرشتگان در برابر آن فروتنی کرده بودند.
پس کبر ورزید و با خودداری ورزیدن از سجده و تکبرش، از کافران شد.
منبع: تأویل الآیات الظاهرة، سید شرف الدین علی حسینی استرآبادی
فرم در حال بارگذاری ...
آخرین نظرات