بهترین نوع نگاه، نگاه قلبی است تا نگاه ذهنی. برای همین در دین به ما گفته اند که نگاه ما به خدا باید شهودی باشد. یعنی:«أشهد أن لا إله إلا الله» را دل هم ببیند و شهادت بدهد و بعد به سمت این اله حرکت کند.

 تا وقتی که دلت شهود نکرده که این معشوقش  است، تو فقط او را یک خالقی می ­بینی که فکر می کنی فقط وظیفه­ ات است که او را عبادت کنی.
او هم واجباتی برای تو گذاشته که باید به آنها عمل کنی.

اما واقعاً معشوق و محبوبت دل نیست. در این حالت، نه او محبوب و معشوقت است و نه پیغمبر. در زیارت آل یس می‌خوانیم:«لا حَبیبَ إلا هو و أهلُه= هیچ محبوبی جز پیغمبر و اهلش نیست.» اگر محبوب و معشوقت نباشند، چگونه می‌توانی با آنها رابطه عاشقانه برقرار کنی؟

یعنی واقعاً زندگی تو بدون عشق به آنها شورانگیز و قدرت آفرین و حرکت زا نیست. فقط ممکن است یک محبت سطحی داشته باشی که حرکتی اساسی به آدم نمی‌دهد.