کودکان ناز پرورده کانون توجه خانواده هستند. 

هر درخواست يا نیاز آنها برآورده می‌شود و چیزی از آنها دریغ نمی شود، این کودکان تحت چنین شرایطی، به طور طبیعی فکر می‌کنند که در هر شرایطی آدم‌های بسیار مهمی هستند و دیگران باید همیشه تسلیم آنها شوند. 

اولین تجربه در مدرسه، جایی که این کودکان دیگر کانون توجه نیستند، ضربه ای را به آنها وارد می‌کند که برای آن آمادگی ندارند. 

کودکان نازپرورده احساس اجتماعی ناچيزی دارند و حوصله دیگران را ندارند. 

آنها هرگز یاد نگرفته اند برای چیزی که می خواهند، صبر کنند و یاد نگرفته اند بر مشکلات غلبه کنند یا با نیازهای دیگران سازگار شوند. 

وقتی این کودکان با موانعی بر سر راه ارضای نیازهای خود روبرو می‌شوند، به این باور می‌رسند که باید نقایص شخصی داشته باشند که جلوی آنها را می گیرند؛ 

بدین ترتیب عقده حقارت در آنها ایجاد می شود .