مردان خدا به استقبال مرگ مي‏‌روند. هنگامي كه آن ضربت محكم فرق‏ علي عليه السلام را مي‏‌شكافد، بدون ذره‏‌اي تزلزل، مثل كسي كه سالها به‏ دنبال مطلوب و محبوبي هست و ناگاه به وصال آن مي‏‌رسد مي‏‌گويد: “قسم به‏ پروردگار كعبه كه فائز شدم". در بستر مرگ به مردم مي‏‌گويد: “به خدا قسم كه اين حادثه براي من مكروه و ناگوار نبود، حتي غير مترقبه هم نبود، بلكه بالاتر، من انتظار اين حادثه را داشتم مانند جوينده‏‌اي كه مطلوب خود را مي‏‌جويد و مانند كسي كه در شب تار به دنبال‏ چاه آب و سر چشمه‏‌اي مي‏‌گردد و در آن تاريكي آن را پيدا مي‏‌كند.”

نه تنها مرگ و معاينه مرگ نتوانست رشته افكار و نيات علي را پاره‏ كند بلكه محكم تر كرد. كاخ نيات و افكار و منويات علي از آمال و آرزوهاي شخصي بنا نشده بود كه آن ضربت بتواند خراب كند. در بستر مرگ‏ هم مي‏‌بيند همان افكار عالي و نوراني خود را دنبال مي‏‌كند. در فاصله ضربت‏ خوردن و وفات سخنان و وصايايي دارد، آخرين سخنانش اين بود: “علي بن ابيطالب به يگانگي خدا و رسالت پيغمبر گرامي گواهي مي‏‌دهد، خدا را شريكي نيست و او محمد را فرستاد تا پرچم هدايت را بر افرازد و دين حق را بشر عرضه بدارد هر چند مشركان ناراضي باشند. نماز من و هر عبادت من، زندگي و مردن من همه براي خداوند رب العالمين است. فرزندم‏ حسن!  تو را و جميع خاندان و فرزندانم و هر كس از امروز تا پايان جهان كه اين‏ نوشته به او مي‏‌رسد سفارش مي‏كنم به تقوا و اينكه كوشش كنيد اسلام را تا دم آخر براي خود حفظ كنيد، همگي به ريسمان الهي چنگ بزنيد و متفرق‏ نشويد. از پيغمبر شنيدم كه “اصلاح ميان مردم از اينكه هميشه نماز بخوانيد و روزه بگيريد با فضيلت‏‌تر است و چيزي كه اين امت را هلاك‏ مي‏‌كند فساد كردن و دو بهم زدن است". 

حکمتهاواندرزها ، شهید مطهری (ره)