اميرالمؤمنين عليه‌السلام:بِالمَواعِظِ تَنجلي الغَفلةُ

 با موعظه و ارشاد است كه زنگارهاي غفلت از انسان زدوده مي‌شود. 

 منبع 

         غررالحکم ص ٤٠٨

اميرالمؤمنين عليه‌السلام:اَلمواعِظُ شِفاءٌ لِمَن عَمِلَ بها

موعظه و اندرز براي کسي مؤثر و شفابخش است که بدان عمل نمايد

 منبع 

            غرر الحکم  ص ٤٠٧

حکایت موعظه کردن

نقل است مرحوم آخوند همدانی در یکی از سفرهای خود با جمعی از شاگردانش به عتبات عالیات می رفت در بین راه به قهوه خانه ای رسیدند که جمعی از دنیا پرستان میخواندند و پایکوبی می کردند، آخوند به شاگردانش فرمود یکی برود و آنان را نهی از منکر کند بعضی از شاگردان گفتند اینها به نهی از منکر توجه نخواهند کرد  و کار ما بیهوده است

ایشان فرمود حالا که شما نمی روید، خودم می روم وقتی که نزدیک شد به رئیسشان گفت: اجازه می فرمایید من هم بخوانم و شما بنوازید؟

 رییس گفت: مگر شما بلدی بخوانی؟ 

فرمود: اگر شما اجازه بدهید بلی.  گفت: بخوان

آخوند نیز شروع به خواندن اشعار ناقوسیه حضرت امیر علیه السلام کردند

لا اله الا الله حقاً حقا صدقاً صدقا

إن الدنیا قد غرتنا و أشتغلتنا و استهوتنا 

آن عده وقتی این اشعار را شنیدند از آن حال در آمدند و به گریه افتادند توبه کردند  یکی از شاگردان آخوند نقل کرده: وقتی ما از آنجا دور می شدیم هنوز صدای گریه شان به گوش می رسید

 منبع 

با اقتباس و ویراست از کتاب چلچراغ سالکان