می گفت «زيبايي چهره، جمال برون است و زيبايي عقل، جمال درون» و حالا جمال ظاهرش را بيماري، به يغما برده؛ در حالي‏که 28 بهار، بيشتر از عمرش نمي‏گذرد. 

می‏رود در حالي که از وصال خشنود است و برای امام خردسال نگران است. 

خسته از ناداني و پراکندگي امت

«ناداني دشمن است» سربازخانه معتمد، قلعه پرستش ناداني است. تن رنجور امام عليه‏السلام چگونه تحمل کند اين همه دشمن و ناداني را؟

تن امام بيمار است؛ اما نه از زهر معتمد، نه از سختی زندان‏های طولانی مدت؛ بيمار اين همه نادانی قوم جور است.

کليد معرفت زمانه می‏رود. باب علم نبوت پر می‏گشايد؛ در حالي که خسته است از جهل و حسادت خليفه و از پراکندگی امت.

شيعه را خاک غم بر سر مي‏بايد و بازار دل، تا ابد سياه‏پوش و آسمان دين را باران باران و اشک و اشک!

وقتی امامي می‏رود، نيمه‏ای از عشق امتش را با خود به خاک ميیبرد… شهادت، عشق است. فرزند غايبش را سر سلامت بگوييد و باران اشکتان را در بی شکيبی انتظار، بهانه سازيد!

شهادت امام حسن عسکري، بهار جوشش خون شيعه است در غم غیبت

 مولاي غايب غريبم! 

سرسلامت باد ما را در غم باباي شهيدت پذيرا باش؛ اي غمگين‏ترين شيعه در عصر غيبت!