اگر لب ما نرم نبود، قدرت حرف زدن نداشتیم.
اگر اشك، شور نبود، چشم ما كه از «پى» آفریده شده، خراب مى‏ شد.
اگر آب‏ها تلخ و شور بود، درختان نمى ‏روییدند.
اگر زمین، جاذبه نداشت، و اگر فاصله خورشید به ما نزدیك‏ تر بود، اگر هنگام تولّد مكیدن را نمى ‏دانستیم، اگر مهر پدر و مادر نبود، و هزاران «اگر» دیگر… آیا مى ‏توانستیم به زندگى ادامه دهیم؟
البته نه درصدد بر شمردن نعمت‏ هاى خداییم و نه از عهده آن برمى ‏آییم؛ كه خداوند خود فرمود اگر نعمت ‏هاى الهى را بشمارید، نمى‏ توانید آنها را به حساب آورید.
بارى… اگر یك میلیونیم این نعمت ‏ها را از كسى دیگر دریافت مى‏ كردیم، همه عمر مدیون و سپاسگزار او نبودیم؟

وظیفه انسانى و وجدانى ما، ایجاب مى ‏كند كه سپاس نعمت‏ هاى الهى را ادا كنیم و به شكرانه آن همه نیكى، نماز بخوانیم و او را بپرستیم.
چون او مارا آفریده، ما هم او را عبادت كنیم و بنده او باشیم تا بنده و برده شرق و غرب نشویم.

☘️ نماز، تشّكر از خداوند است و هر انسان عاقل و با وجدانى، به لزوم نماز پى مى ‏برد. وقتى یك سگ، در مقابل استخوانى كه به او مى ‏دهند، حق ‏شناسى مى‏ كند و دُم مى‏ جنباند و اگر دزد و بیگانه ‏اى وارد خانه شود، به او حمله مى ‏كند، اگر انسان نسبت به این همه نعمت پروردگار، بى تفاوت باشد و از روحیه سپاسگزارى كه به صورت «نماز» جلوه‏ گر مى ‏شود، بى بهره باشد، آیا در قدرشناسى كمتر از سگ نیست؟!…

? کتاب پرتوی از اسرار نماز، محسن قرائتی