کلمۀ «هوی» در قرآن و روایات، معمولاً به‌معنای «دوست‌داشتنِ چیزهای بی‌ارزش» به‌کار می‌رود. لذا معنای «هوی» خوب نیست و معمولاً دربارۀ هواپرستان استفاده می‌شود (أَفَرَأَیْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواه؛ جاثیه/23) کسی که دنبال هوای نفسش می‌رود، منطق ندارد و می‌گوید «دلم می‌خواهد!» نه به حرف منطقی دیگران گوش می‌کند نه خودش فکر می‌کند.

استفاده از کلمۀ «هوی» فقط در یک مورد، خوب است و آن‌هم دربارۀ دوست‌داشتنِ اهل‌بیت(ع) است. کمااینکه ابراهیم(ع) دعا می‌کند «فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوي إِلَيْهِمْ» (ابراهیم/37) یعنی خدایا هوای بچه‌های مرا به دلِ مردم بینداز و مردم را به آنها علاقه‌مند کن. جالب است که در اینجا از کلمۀ «حبّ» یا «ودّ» استفاده نشده بلکه از «هوی» استفاده شده است!

امام‌باقر(ع) می‌فرماید: اینکه ابراهیم(ع) فرمود «تَهْوِي إِلَيْهِمْ» یعنی «إِلَيْنَا» (…تَهْوِي إِلَيْهِمْ فَقَالَ آلُ مُحَمَّدٍ آلُ مُحَمَّدٍ ثُمَّ قَالَ إِلَيْنَا إِلَيْنَا؛ تفسیر عیاشی/2/234) لذا این دعای ابراهیم(ع) یعنی: خدایا کاری کن دل‌های مردم به‌سوی اهل‌بیت(ع) هوایی شود و هوای اهل‌بیت(ع) به سرشان بزند.

می‌گوید: «هوس کرده‌ام به کربلا بروم، دلم هوای زیارت حسین(ع) کرده است؛ دلم می‌خواهد» هروقت دلت هوای زیارت کرد، بدان که این یک الهام است! این ظاهرش، هوی و هوس است، اما خیلی حرف‌های عمیقی پشت آن هست.

علیرضا پناهیان