عبادالله بن وليد مي گويد: از امام باقر (علیه السلام) شنيدم كه فرمود: حضرت موسي با خدا مناجات مي كرد، خداوند به موسي (علیه السلام) وحي كرد:

 من داراي بندگاني هستم كه بهشتم را براي آنها مباح و روا داشته ام و آنها را فرمانرواي بهشت نموده ام.

موسي علیه السلام: آنها با اين ويژگي كيانند؟

خداوند فرمود: آنها هر بنده اي است كه مؤمني را شاد كند.

سپس امام صادق (علیه السلام) فرمود: 

مؤمني در كشور يكي از طاغوتهاي ستمگر بود و از ترس به كشوري كه مشركان در آن كشور زندگي مي كردند گريخت

 و بر يكي از آنها وارد گرديد،

 آن مشرك از او پذيرائي كرد و به او جا و منزل داد و او را شادمان كرد..

هنگامي كه آن مشرك مُرد،خداوند به آن مشرك الهام كرد:

به عزت و جلالم سوگند، اگر در بهشت جاي داشتي، تو را در آن ساكن مي كردم،

(اما) بهشت بر كسي كه مشرك بميرد، حرام است، اما اي آتش� او را بترسان ولي نسوزان 

و روزي چنين شخصي در آغاز و پايان روز، به او مي رسد.

عبيدالله مي گويد: به امام صادق (علیه السلام) عرض كردم: آيا غذاي او از بهشت مي آيد؟

فرمود: از هر كجا كه خدا بخواهد. 

اصول کافی، باب ادخل السرور … حديث 3، ص 188 و 189 - ج 2.