شخصی از کنار مغازه بلور فروشی می‏گذشت، چشمش به لیوان‏هایی افتاد که روی میز به طور وارونه چیده شده بود. همانجا ایستاد، کمی نگاه کرد و یکی از آنها را به همان حالتی که بود برداشت و شروع به اعتراض به فروشنده کرد که آقا! چرا در این لیوان بسته است و ته آن باز است؟! فروشنده خندید و گفت: اگر شما درست بنگرید و لیوان را به حالت درست بگیرید، هر دو اشکال بر طرف خواهد شد. 

آری، بسیاری از اشکالات، بر اساس باورها و تصورات غلط ما می‏باشد. ما خیال می‏کنیم که دنیا برای رفاه است، لذا می‏گوییم: چرا رفاه نیست؟ مثل کسی که در چلوکبابی نشسته و اعتراض می‏کند چرا اینجا دوش ندارد؟! او باید باور کند که انجام حمام نیست. ما باید باور کنیم که دنیا خوابگاه، عشر تکده و آخور نیست، دنیا میدان رشد است و انسان باید در این میدان با سختی مبارزه کند تا خود به رشد کمال برسد. 

قرآن می‏فرماید: اخذناهم بالباساء و الضراء لعلهم یضرعون ( سوره انعام، آیه 48.) سختی و فشارها برای توجه دادن به انسان است. 

آری، تا چوب عود را نسوزانید، بوی عطرش بلند نمی‏شود. 

سختی‏ها وسیله غرور زدایی است. 

همان گونه که لاستیک‏های ماشین را باید تنظیم باد کرد، حوادث تلخ نیز انسان را متعادل و تنظیم می‏کند، غفلت و غرور و تکبر را از بین می‏برد، به علاوه تلخی‏ها انسان را به فکر و تلاش واداشته و سر چشمه انواع ابتکارت و اختراعات می‏شود.