“اينكه آدم بخواهد جمع بين دنيا و آخرت كند، يعنی هم نماز بخواند، هم دين داشته باشد؛ نه با يزيد بجنگد نه با سيّدالشّهدا(ع)؛ و اراده جمع بين اينها داشته باشد، موجب شد قدم به قدم آمدند به لشكر نخيله! آمدند با اين نيّت كه انشاءالله صلح می شود! بعد هم گفتند: برويم كربلا انشاءالله اتفاقی نمی ‌افتد!
كم كم كار به جايی رسيد كه از همديگر سبقت می‌گرفتند مبادا از غنيمت عقب بمانند و مبادا پيش ابن زياد بگويند: اين افراد كوتاهی كردند!
غافل از اينكه: تنها ماندن سيّدالشّهدا(ع)، خود بزرگ‌ترين جرم است، لازم نيست با ايشان بجنگيم. همين كه دو صف ايجاد شد (صف سيّدالشّهدا(ع) و صف يزيد)، بايد به هر قيمتی شده در صف سيّدالشّهدا(ع) باشيم نه در صف ابن زياد، ولو آخر كار صلح شود.
اينكه انسان خيال كند اگر كار به كشتار و ريختن خون سيّدالشّهدا(ع) نرسد، در لشكر ابن زياد بودن جرم نيست، از نقطه ضعف‌های اساسی است. عده‌اي بر اين فكر بودند كه مي‌شود مسلمان بود ولو زير چتر ابن زياد!”