حضرت خدیجه سلام الله علیها از پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم از قيامت سوال نمود.

در مورد وقتى كه  اعمال بنده بر خداوند عرضه مى شود.

پس آن حضرت شروع به گريه كرد. 

 حضرت خديجه عرض كرد: يا رسول الله چرا گريه مى كنى؟ 

 فرمود: از وسعت رحمت خدا در آن روز بر بندگانش…

اى خديجه چون روز قيامت بنده را نزد خدا حاضر مى كنند، خطاب مى شود، اين بنده من! اطلاع دارى كه فلان روز و فلان شب چه كردى؟ 

 عرض مى كند: خداوندا مى دانم، پس يك يك گناه او را به او اظهار مى كنند و او اقرار مى كند، تا به گناهى مى رسد كه در كمال قباحت باشد. 

پس بنده سر خجالت به زير اندازد و عرق به صورت او جارى شود. خداوند مى فرمايد: 

 اى بنده من چرا جواب نمى گوئى؟ 

 بنده عرض مى كند: الهى شرمسارم، نمى توانم جواب بدهم. 

خطاب مى رسد: اى بنده تو با اينكه لئيمى از من شرم مى كنى و من با كريمى خود چگونه شرم نكنم از تو

اى بنده، تو را حياء ندامت و پشيمانى است و مرا حياء كرم .گناه در ميان دو حياء بقائى ندارد.

 پس خداوند به كرم خود بنده را مى آمرزد و داخل بهشت مى كند.

خزائن الاخبار و مجالس المتقين