محققان معتقدند کودکانی که در معرض خشونت قرار می گیرند زودتر پیر می شوند. 

همچنین کودکانی که در معرض محرومیتهایی از قبیل بی‌توجهی و ناامنی غذایی قرار می‌گیرند، رشد آهسته‌تری دارند. 

در میان کودکانی که خشونت را در اوایل زندگی تجربه می‌کنند، افزایش سن اپی‌ژنتیک در آنها همراه با افزایش علائم افسردگی است.

زماني به كودك خود توجه سازنده داريم كه با او ارتباط چشمي برقرار مي كنيم، روبروي هم قرار ميگيريم، حتي اگر لازم شد مي نشينيم تا هم اندازه ي كودك شويم و به او زمان مي دهيم تا حرفش را به طور كامل بزند. 

ضمن صحبت كردن هر آنچه را كه مي گويد فقط با تكان دادن سر، سكوت كردن و يا گفتن كلماتي مانند اوهوم، كه اينطور، عجب و … تأييد مي كنيم. 

با اين عمل كودك متوجه ميشود كه ما متوجه صحبتهاي او هستيم و توجه لازم را به او داريم. 

 این نکته را بدانید که بسيارى از پرخاشگرى هاى دوران اوليه زندگى کودکان ناشى از تغيير و تحول مربوط به رشد اوست كه  در نتیجه با افزايش سن از بين مى رود بنابراین روی این موارد در کودکان نوپا حساس نشوید. 

حالت خشم کودکان تا سن 2 سالگى معمولاً به شكل ” دور انداختن و پرت کردن و بازپس گرفتن اشيا ” خود را نشان می دهد. 

در سن 3 تا 4 سالگى، خشم به صورت ابراز “کلامی” است، صدایش را بلند می کند و داد و جنجال راه می اندازد در بعضی مواقع هم اگر بلد باشد ناسزا می گوید. 

در محدوده 5 و 6 به صورت “كناره گيرى” خود را نشان می دهد و سعی می کند از عمد در مواقعی که حضورش را متوجه می شوید به ناگاه در اتاقش و یا گوشه دیگری از جماعت فاصله بگیرد و یا اینکه در هنگام بروز پرخاشگری، مشارکتش را در فعالیتها منفی می کند یعنی کناره گیری می کند و هیچ توجه و تمایلی نشان نمی دهد در بعضی مواقع نیز در کار شما اختلالاتی را هم ایجاد می کند. 

و در 7 الی 9 سالگى به صورت ” نزاع و كشمكش و بلند صحبت کردن"درمى آيد و علایم پرخاشگری همچون یک فرد بزرگسال در فرزندتان قابل مشاهده است. 

 عموما هر چه سن كودكان بالاتر مى رود و با اوضاع و شرايط اجتماعى آشناتر میشوند، به همان نسبت از پرخاشگرى و نزاع دست بر مى دارند.

  اما چنانچه با افزایش سن این حالت شدت یابد و شما به عنوان والدین توانایی کنترل و مدیریت این حالات فرزندتان را نداشته باشید، آنگاه قطعا کودک نیاز به مداخلات کار_درمانی برای بهبود هر چه سریعتر این موارد رفتاری خواهد داشت. 

 متاسفانه عدم درمان مشکلات مربوط به تهاجمی بودن و یا پرخاشگری های کودکان رفته رفته بر سایر عملکردهای اجرایی آنها تاثیر خواهد گذاشت. 

هرگز سر سفره و میز غذا زمان مناسبی برای تربیت نیست.

اجازه دهید بچه ها و خانواده؛ از دور هم جمع شدن برای غذا خوردن

خاطرات خوبی داشته باشند.

ضمن اینکه هر چقدر حال روحی شخص موقع غذا خوردن بهتر باشد، 

مواد غذایی بهتر جذب بدن او می‌شوند .