این نکته را بدانید که بسيارى از پرخاشگرى هاى دوران اوليه زندگى کودکان ناشى از تغيير و تحول مربوط به رشد اوست كه  در نتیجه با افزايش سن از بين مى رود بنابراین روی این موارد در کودکان نوپا حساس نشوید. 

حالت خشم کودکان تا سن 2 سالگى معمولاً به شكل ” دور انداختن و پرت کردن و بازپس گرفتن اشيا ” خود را نشان می دهد. 

در سن 3 تا 4 سالگى، خشم به صورت ابراز “کلامی” است، صدایش را بلند می کند و داد و جنجال راه می اندازد در بعضی مواقع هم اگر بلد باشد ناسزا می گوید. 

در محدوده 5 و 6 به صورت “كناره گيرى” خود را نشان می دهد و سعی می کند از عمد در مواقعی که حضورش را متوجه می شوید به ناگاه در اتاقش و یا گوشه دیگری از جماعت فاصله بگیرد و یا اینکه در هنگام بروز پرخاشگری، مشارکتش را در فعالیتها منفی می کند یعنی کناره گیری می کند و هیچ توجه و تمایلی نشان نمی دهد در بعضی مواقع نیز در کار شما اختلالاتی را هم ایجاد می کند. 

و در 7 الی 9 سالگى به صورت ” نزاع و كشمكش و بلند صحبت کردن"درمى آيد و علایم پرخاشگری همچون یک فرد بزرگسال در فرزندتان قابل مشاهده است. 

 عموما هر چه سن كودكان بالاتر مى رود و با اوضاع و شرايط اجتماعى آشناتر میشوند، به همان نسبت از پرخاشگرى و نزاع دست بر مى دارند.

  اما چنانچه با افزایش سن این حالت شدت یابد و شما به عنوان والدین توانایی کنترل و مدیریت این حالات فرزندتان را نداشته باشید، آنگاه قطعا کودک نیاز به مداخلات کار_درمانی برای بهبود هر چه سریعتر این موارد رفتاری خواهد داشت. 

 متاسفانه عدم درمان مشکلات مربوط به تهاجمی بودن و یا پرخاشگری های کودکان رفته رفته بر سایر عملکردهای اجرایی آنها تاثیر خواهد گذاشت. 

هرگز سر سفره و میز غذا زمان مناسبی برای تربیت نیست.

اجازه دهید بچه ها و خانواده؛ از دور هم جمع شدن برای غذا خوردن

خاطرات خوبی داشته باشند.

ضمن اینکه هر چقدر حال روحی شخص موقع غذا خوردن بهتر باشد، 

مواد غذایی بهتر جذب بدن او می‌شوند .

گاهی والدین آنقدر نگران دختر نوجوانشان هستند که او را شدیدا محدود می کنند و تحت کنترل خود قرار می دهند.

 اما متاسفانه دختران، در اکثر موارد، در برابر فشار والدین به دروغگویی رو می آورند و در مورد فعالیت ها و دوستانشان به والدین دروغ می گویند. 

بنابراین به جای محدودیت بیش از حد سعی کنید مهارت روبرو شدن با خطرات را به دخترتان بیاموزید، به او یاد دهید چگونه تنها به کلاس زبان برود، در برابر شماره های ناشناسی که به او زنگ می زنند یا برایش پیامک می فرستند چه واکنشی بهتر است داشته باشد.

-ميگفت به دوش حمام نگاه كن، آب از بالا سرت میاد ولی 

اینکه اصلا آب بازشه یا نه، کم باشه یا زیاد، سرد باشه یا گرم، به تو مربوط میشه که کدوم شیرو بچرخونی…

کم بچرخونی یا زیاد…

اصلا بچرخونی یا نه!

همه به خودت ربط داره…

مثالو زدم که بگم ماجرای “رزق و روزی” یک چنین ماجراییه…

رزق ما تو آسمونه، اون بالا…

به همین خاطر قرآن میگه :

“فی السماء رزقکم” (الذاريات/٢٢)

.ولی اینکه فرو بباره یا نه،

و یا کم بباره یا زیاد به سعی و تلاش ما بستگی داره.

."وَأَن لَّيْسَ لِلْإِنسَانِ إِلَّا مَا سَعَىٰ” (النجم/٣٩)

-فرمود: اگر کسی رزقش کمه ،انفاق کنه .

میگیم: دست خودم خالیه…

اما خدا میگه از همونی که داری ببخش تا برات زیادش کنم.

چه حساب کتاب قشنگی داره خدا.

همه چیش بوی محبت می ده…

میگه غمگینی؟ دلی رو شاد کن…

خسته ای؟ دست افتاده ای رو بگیر…

نگاه نکن کم داری، ببخش …

من برات زیادش می کنم. درستش می کنم

باور کنیم خدا رو…

دیدید وقتی حال کسی را خوب می کنیم، دل کسی رو شاد میکنیم، تا چند وقت خودمون شارژیم؟

کل قصه ی زندگی همینه، همش بده بستون محبته.

اگه تو این داد و ستد شرکت نکنی و بلدش نباشی

پس «زندگی» نمی کنی، …همین.