این نکته را بدانید که بسيارى از پرخاشگرى هاى دوران اوليه زندگى کودکان ناشى از تغيير و تحول مربوط به رشد اوست كه  در نتیجه با افزايش سن از بين مى رود بنابراین روی این موارد در کودکان نوپا حساس نشوید. 

حالت خشم کودکان تا سن 2 سالگى معمولاً به شكل ” دور انداختن و پرت کردن و بازپس گرفتن اشيا ” خود را نشان می دهد. 

در سن 3 تا 4 سالگى، خشم به صورت ابراز “کلامی” است، صدایش را بلند می کند و داد و جنجال راه می اندازد در بعضی مواقع هم اگر بلد باشد ناسزا می گوید. 

در محدوده 5 و 6 به صورت “كناره گيرى” خود را نشان می دهد و سعی می کند از عمد در مواقعی که حضورش را متوجه می شوید به ناگاه در اتاقش و یا گوشه دیگری از جماعت فاصله بگیرد و یا اینکه در هنگام بروز پرخاشگری، مشارکتش را در فعالیتها منفی می کند یعنی کناره گیری می کند و هیچ توجه و تمایلی نشان نمی دهد در بعضی مواقع نیز در کار شما اختلالاتی را هم ایجاد می کند. 

و در 7 الی 9 سالگى به صورت ” نزاع و كشمكش و بلند صحبت کردن"درمى آيد و علایم پرخاشگری همچون یک فرد بزرگسال در فرزندتان قابل مشاهده است. 

 عموما هر چه سن كودكان بالاتر مى رود و با اوضاع و شرايط اجتماعى آشناتر میشوند، به همان نسبت از پرخاشگرى و نزاع دست بر مى دارند.

  اما چنانچه با افزایش سن این حالت شدت یابد و شما به عنوان والدین توانایی کنترل و مدیریت این حالات فرزندتان را نداشته باشید، آنگاه قطعا کودک نیاز به مداخلات کار_درمانی برای بهبود هر چه سریعتر این موارد رفتاری خواهد داشت. 

 متاسفانه عدم درمان مشکلات مربوط به تهاجمی بودن و یا پرخاشگری های کودکان رفته رفته بر سایر عملکردهای اجرایی آنها تاثیر خواهد گذاشت.