زماني به كودك خود توجه سازنده داريم كه با او ارتباط چشمي برقرار مي كنيم، روبروي هم قرار ميگيريم، حتي اگر لازم شد مي نشينيم تا هم اندازه ي كودك شويم و به او زمان مي دهيم تا حرفش را به طور كامل بزند. 

ضمن صحبت كردن هر آنچه را كه مي گويد فقط با تكان دادن سر، سكوت كردن و يا گفتن كلماتي مانند اوهوم، كه اينطور، عجب و … تأييد مي كنيم. 

با اين عمل كودك متوجه ميشود كه ما متوجه صحبتهاي او هستيم و توجه لازم را به او داريم.