سالهای اولیه قیام حضرت مقرون به سختیهای فراوان است.چون باید قدرت را از مدعیان دروغین و سرسخت پس بگیرد.

به حدی سخت و جانفرساست که امام باقر(علیه السلام) در جواب «بشر بن أبي أراكه نبّال» که آرزوی سهولت قیام را مینمود فرمود:

«چنين نيست بلکه تا جايي كه ما و شما در عرق و خون غرق شويم..

 َ«اما مردم ميگويند چون مهدي (عج) قيام كند، كارها خود به خود درست ميشودوبه اندازه حجامتي خون نميريزد!

 امام فرمود: هرگز چنين نيست. به خداي جان آفرين سوگند ميخورم، اگر قرار بود كار براي كسي خود به خود درست شود، براي پيامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) درست ميشد، هنگامي كه دندانش شكست و صورتش شكافت…

 هرگز چنين نيست كه كار خود به خود درست شود.كار درست نخواهد شد تا اين كه ما و شما در عرق و خون غرق شويم. آن گاه به پيشاني خود دست کشید…

منبع

ابن ابی زینب ،محمد ابن ابراهیم الغیبة(للنعمانی)،1جلد نشر صدوق-تهران،چاپ اول

   

در تفسیر آیه ی:"أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ وَ یَجْعَلُکُمْ خُلَفاءَ الْأَرْض”

(سوره نمل، آیه۶۲)

(آیا بت ها بهترند) یا آن کسی  که وقتی درمانده او را می خواند، اجابتش می کند و بدی و گرفتاریش را بر طرف می سازد و شما را در زمین، جانشین (گذشتگان) قرار می دهد؟

امام صادق علیه السلام می فرمایند:

این آیه درباره قائم از آل محمد علیهم السلام نازل شده است.

سوگند به خدا، مضطر و درمانده (واقعی) اوست.

 زمانی که در مقام ابراهیم دو رکعت نماز گزارد، خدا را با تضرع می خواند، خدا او را اجابت می کند و بدی و گرفتاری او را از بین می برد و او را در زمین خلیفه قرار می دهد. 

ترجمه منتخب الأثر، جلد۴، صفحه۱۳

  باید توجه نمود که تربیت، هم آداب دارد و هم اخلاق؛ اینکه بچه ها چه غذایی بخورند یا نخورند، چه وقتی بخورند (مثلا قدیم می گفتند نان خالی زیاد بخورند…) اینها مربوط به آداب است که در هر زمانی فرق می کند، به هر حال آداب هم خوب است و هم لازم است؛ ولی آنچه مهم است اخلاق است.

 بچه و کودک، اخلاق را متوجه نیست؛ چون مربوط به مسائل روحی است؛ ولی آداب مربوط به جسم است و زودتر می فهمد. اینکه بچه را اول به دبستان می برند و سپس به دبیرستان، به همین جهت است. 

 دبستان مخفف ادبستان است؛ یعنی به او یاد می دهند که چگونه بنشیند، چگونه راه برود، نام همسایه را چگونه ببرد، آقا بگوید، لباس پوشیدنش چگونه باشد، ….. همه اینها آداب است که بچه باید اول اینها را یاد بگیرد.

بهترین راه یاد دادن آداب خوب به بچه در منزل، تعریف از آدم های خوب و نکوهش از آدم های بد است؛ یعنی بدون اینکه بگوید فلان کار خوب است یا بد است، یا فلان کار را بکن یا نکن، فقط از کار بد نکوهش کند و از کار خوب تعریف کند؛ مثلاً بگوید آدم دزد دغل باز.

 در مورد کارهای خوب هم فقط از آدم خوب تعریف کند؛ مثلاً فلانی آدم راستگوی خوبی است، فلانی چقدر خوب است که سلام می کند یا نمازش را اول وقت می خواند،….

 اینگونه سخن گفتن باعث می شود که خوبی و کار خوب در ذهن و ضمیر کودک نقش ببندد و نقشِ خوب ببندد؛ در مقابل نیز از کار بد متنفر شود 

​‍ استاد_صمدی_آملی 

آنچه را که  از ما مي‌خواهند همين است که ببينيم چه هستيم و چه مي کنيم؟! آيا در طول شبانه روز اندوخته اي براي خودداريم يا نه؟! حسابي براي اعمالمان داريم يا نه؟! همانطور که دارائيمان را ومال بيرون از جانمان را شمارش مي کنيم و به حساب مي کشيم آيا جان خود را نيز حسابرسي مي کنيم؟!

به تعبير شريف حضرت آقا در رسالة شريف الهي نامه: «الهي تا کعبة وصلت فرسنگهاست و در راه خرسنگها، و اين لنگ به مراتب کمتر از خرچنگ است. خرچنگ را گفتند: به کجا مي روي؟ گفت: به چين و ماچين. گفتند: با اين راه روش تو؟»

عزيزان من «الهي نامة» حضرت آقا را بگيريد و بخوانيد که بيان سرگذشت انسان است. چون قلب دائماً در انقلاب و تقلب است.

گهي بر طارم اعلي نشيند

گهي تا پشت پاي خود نبيند

الهي نامه مشتمل بر عباراتي است که از دهان مبارک انساني صادر شده که تمام حالات را ديده و تمام مراحل را طي کرده است و مطابق با هر حالتي که براي حضرتشان پيش آمده، اين جملات از ايشان تراوش کرده است. الهي نامه بايد کتاب سفر تو باشد. بايد کتاب حضر تو باشد. بايد به عنوان يک کتاب جيبي آنرا هميشه با خود داشته باشي تا از خودت غفلت نکني.

سعي کن هر روز صبح بعد از نماز يا آن هنگام از شب که مي خواهي بخوابي، صفحه اي قرآن بخواني. اين موجب مي شود که خواب انسان با قرآن تنظيم شود.

حضرت آقا مي فرمودند: «روزي در کنار درختي نشسته بودم و چشم دوخته بودم تا ببينم چه درسي مي توانم از اين درخت بگيرم. در همين حين حيواني را ديدم که بين من و درخت حائل شد. متوجه شدم اکنون سه موجود متفاوت کنار هم قرار گرفته اند. درخت که نبات بود، حيوان که حيوان بود و من هم که انسان بودم. در ذهنم خطور کرد که اصل و ريشة درخت که سر آن است در زمين فرو رفته و از اين طريق غذا مي گيرد. بعد ديدم حيواني که بين من و درخت حائل شده، افقي است، يعني سرش نه آسماني بود و نه زميني و بين اين دو غذا مي‌گيرد. پس به خودم گفتم تو که انسان هستي و سرت به بالا است غذايت را نيز بايد از آسمانها بگيري.»

یکي ديگر از چيزهايي که بايد دائماً زمزمة ما باشد ديوان حضرت ايشان است. زيرا هر چه بر اساس حال باشد انسان را مي سازد. اولين غزل ديوان «غزل طائر قدسي» است، يعني همان نفس ناطقة انساني. حقيقت انسان يک طائر قدسي است که:

مـن ملـک بودم و فـردوس بـرين جايـم بود

آدم آورد در ايـن ديـر خـراب آبـادم

حقيقت تو يک پرندة ملکوتي است که به قول شاعر: «چند روزي قفسي ساخته اند از بدنم» اکنون در قفس بدني و طولي نمي کشد که بايد از اين قفس پرواز کني و به ملکوت عالم سفر نمايي مبادا تا‌ آن وقت بال و پر نداشته باشي. واي بر ما اگر راه ملکوت باز شود و ما هنوز اهل پرواز نشده باشيم.

بايد اهل سحر باشيم. به قول حضرت استاد: «الهي آنکه سحر ندارد از خود خبر ندارد» آري بي سحران بيخبرانند، هم از خود، هم از نظام هستي و هم از خداي عالم.

تمام اجتماع را بايد فداي لذت سحر کني. سحرگاه بايد از «غير» دست کشي و به حقيقت نفس خويش بپردازي.

هر کس مي خواهد در مسير انساني قرار گيرد بايد به پنج اصل عنايت کافي داشته باشد. 1- گرسنگي 2- سکوت 3- بيداري 4- خلوت 5- ذکر.

غذا خوردن زياد، دل را تيره مي‌کند که «الهي آزمودم تا شکم دائر است دل بائر است» گرسنگي درون را بر مي انگيزاند. چه بسا از ملکوت عالم براي انسان غذا بياورند اما همين که ببينند شکم او پر است برگردند.

اصل ديگر به اندازة ضرورت حرف زدن است. نمي گويم اصلاً حرف نزني اما:

کـم گـوي و گـزيده گوي چون درّ 

کـز انـدک تو جهـان شود پر

اصل سوم، سهر است. سحر با حاء حطي، زمان قبل از اذان صبح را گويند اما سهر با هاء هوّز به معني بيداري است. بيداري در اينجا به معناي نخوابيدن در شب نيست. منظور از بيداري در اينجا هوشياري و غافل نبودن است. در محل کسب و کارت بيدار باش تا غفلت نکني و پشيمان نشوي.

چهارم، خلوت است و گوشه گيري و حسابرسي به اعمال. 

 اصل پنجم ذکر به دوام است. دائماً بايد ذاکر باشي ومنظور از ذکر اين نيست که فقط تسبيح به دست بگيري و يا الله يا الله بگويي، بلکه بايد تمامي اندام خود را با حق عجين سازي. حق بشنوي، حق بگويي، حق بروي. خلاصه اينکه در دارالتوحيد نظام عالم جز حق نبيني.