ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﮕﺮﺩ ﺍﺯ ﻋﻴﺐ ﺟﻮیی ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ

 کسی ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺯی ﺧﺪﺍ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﺩ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ

 کسی ﻛﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺳﺘﻢ ﺑﺮﻛﺸﺪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ 

ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻧﺞ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻼﻙ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ

 ﻫﺮﻛﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺍﺑﻬﺎی ﺑﻼ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻏﺮﻕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻭ 

ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎی ﺑﺪﻧﺎﻡ ﻗﺪﻡ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻣﺘﻬﻢ ﮔﺮﺩﻳﺪ. 

 و کسی ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﺯﻳﺎﺩ میﮔﻮﻳﺪ ﺯﻳﺎﺩ ﻫﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ

 ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺷﺮﻡ ﻭ ﺣﻴﺎﺀ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﺳﺖ ﻭ 

ﺁﻧﻜﻪ ﺷﺮﻡ ﺍﻭ ﺍﻧﺪک ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎﺭی ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺪﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ

 کسی ﻛﻪ ﭘﺮﻫﻴﺰﻛﺎﺭی ﺍﻭ ﺍﻧﺪﻙ ﺍﺳﺖ ﺩﻟﺶ ﻣﺮﺩﻩ ﻭ 

ﺁﻧﻜﻪ ﺩﻟﺶ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺟﻬﻨﻢ ﺳﻘﻮﻁ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. ﻭ 

ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺯﺷﺘﻴﻬﺎی ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻨﮕﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﺷﺖ ﺑﺸﻤﺎﺭﺩ ﺳﭙﺲ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﺷﺘﻴﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﻮﺩ ﭘﺲ ﺍﻭ ﺍﺣﻤﻖ ﻭﺍقعی ﺍﺳﺖ.

 ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﺎلی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻧﻴﺎﺑﺪ ﻭ

 ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﺮﮒ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﻙ ﭼﻴﺰی ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺍﺳﺖ

ﻭ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺁﻳﺪ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﻳﺪ.

 نهج_البلاغه_حکمت_۳۴۹

برای بعضی ها باید ریشه بود…تا امید به زندگی را به آنها بدهیم.

برای بعضی ها باید تنه بود…تا تکیه گاه آنها باشیم.

برای بعضی ها باید شاخ و برگ بود…تا عیب های آنها را بپوشانیم.

برای بعضی ها باید میوه بود… تا طعم زندگی کردن را به آنها بیاموزیم نه زنده ماندن

​اگر حالِ ‌دیگران را خوب نمیکنید،حداقل فکر و خیال‌ هم نسازید ..

اوضاع و‌ احوال‌خیلی‌هامان ،زیاد خوشحال نیست..

برق چشمها رو به کِدریست ..

حالها کمی تا قسمتی خراب است ..

یاد بگیریم سکوت کنیم ..

حرف نزدن‌ها گاهی خودش امدادِ غیبیست..

مدد غیبی باشیم نه نمکِ زخم ..

امکان پذیر است؟