گویند در بنی اسرائیل، مردی بود که می گفت من در همه عمر خدا را نافرمانی کرده ام و بس گناه و معصیت که از من سر زده است، اما تاکنون زیانی و کیفری ندیده ام.

اگر گناه جزا دارد و گناهکار باید کیفر بیند، پس چرا ما را کیفری و عذابی نمی رسد!؟

در همان روزها، پیامبر قوم بنی اسرائیل نزد آن مرد آمد و گفت خداوند می فرماید که ما تو را عذاب های بسیار کرده ایم و تو خود نمی دانی!

آیا تو را از شیرینی عبادت خود محروم نکرده ایم؟

آیا درِ مناجات را بر روی تو نبسته ایم؟

آیا امید به زندگی خوش در آخرت را از تو نگرفته ایم؟

عذابی بزرگ تر و سهمگین تر از این می خواهی؟

منبع: برگرفته از جامی، نفحات الانس، در ذکر حال عبدالله بن خبیق

گفت سی سال است که استغفار می کنم از گناه یک شکر گفتن.

گفتند چرا؟

گفت روزی مرا خبر دادند که بازار بغداد سوخت، اما دکان تو در آن بازار سالم ماند و از آتش، گزندی ندید.

همان دم گفتم الحمدلله.

ناگاه به خود آمدم و خجلت بردم از شرم آن که خود را بهتر از برادرانم در بازار بغداد شمردم و مصیبت آنان را در نظر نگرفتم.

این الحمدلله در آن وقت، یعنی مرا با سود و زیان برادران دینی ام کاری نیست.

همین که مال من از آسیب آتش در امان مانده است، کافی است.

پس بر آن شکر بیجا، سی سال طلب مغفرت می کنم.

منبع:گزیده تذکرة الاولیاء، صفحه 223

مردی وارد پارکی شد تا کمی استراحت کند.

کفش هایش را زیر سرش گذاشت و خوابید.

طولی نکشید که دو نفر وارد پارک شدند.

یکی از آن دو نفر گفت طلاها را پشت آن درخت بگذاریم؟

دیگری گفت نه، آن مرد بیدار است، وقتی ما برویم طلاها را بر می دارد. 

گفتند امتحانش می کنیم و کفش هایش را از زیر سرش بر می داریم، اگر بیدار باشد معلوم می شود.

مرد که حرف های آنها را شنیده بود، خودش را به خواب زد.

آنها کفش هایش را برداشتند و مرد هیچ واکنشی نشان نداد.

گفتند پس خواب است، طلاها را کنار همان درخت می گذاریم.

بعد از رفتن آن دو، مرد بلند شد و رفت که طلاهای آن دو نفر را بردارد، اما اثری از طلاها نبود و متوجه شد که همه این حرف ها برای این بوده که در عین بیداری، کفش هایش را بدزدند.

خانه های قدیمی را دوست دارم چونکه… 

چایی همیشه دم بود

روی سماور

توی قوری. 

در خانه همیشه باز بود

مهمانی ها دلیل و برهان نمی خواست. 

غذاها ساده و خانگی بود

بویش نیازی به هود نداشت

عطرش تا هفت خانه می رفت

کسی نان خشکه نداشت

نان برکت سفره بود. 

مهمانِ ناخوانده، آب خورشت را زیاد می کرد

بوی شب بو ها و خاک نم خورده حیاط غوغا میکرد

خبری از پرده های ضخیم و مجلسی نبود، نور خورشید سهمی از خانه های قدیم بود!

دلخوری ها مشاوره نمی خواست

دوستی ها حساب و کتاب نداشت

سلام ها اینقدر معنا نداشت!