در روایتی از حضرت صادق علیه السلام است که فرمودند:
دَلِيلُ الْحُبِّ إِيْثَارُ الْمَحْبُوبِ عَلَى مَا سِوَاه؛ (بحارالأنوار، ج 67، ص 22.)
علامت حب و علاقه این است كه انسان محبوب خود را بر غیر او ترجيح دهد.
محبوب واقعي، حضرت حق است و همه چیز در برابر حضرت حق، ناچیز است. انسان مؤمن، بايد همة عالم وجود را فدای محبوب خود کند. همه ما مي گوييم که خدا را دوست داریم؛ به هر كسي بگويي: «تو خدا را دوست نداری»،با تو نزاع می کند كه: «آقا! چه می گویی؟ من خدا را دوست دارم»؛ لکن اینطور نیست؛ انسان، ادعای محبت می کند و مخالفت هم می کند. من که شما را دوست دارم، با شما مخالفت نمی کنم؛ بلکه شما را اطاعت می کنم. من همیشه در مقام تحصیل رضای دوست هستم. کسی که با کسی دوست است، در صدد است به هر نحوی که هست رضایت او را فراهم کند. کسی که دوست خدا شد، در مقام تحصیل رضای او است و دیگر امکان ندارد معصیت بکند؛ چون خودش را در محضر حق می بیند.
آخرین نظرات